Twórcą tej barwnej kompozycji jest bardzo ciekawa postać – Wacław Taranczewski, który całe swoje życie podróżował po świecie w poszukiwaniu recepty na idealne odwzorowanie koloru na swoich obrazach. Jako młody artysta swoje poszukiwania prowadził w Poznaniu w Szkole Sztuk Zdobniczych, na krakowskiej ASP, a następnie w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. Podróżował także do Francji, Włoch i Grecji.

Ostateczne wrócił do Polski i na stałe zamieszkał w Krakowie. Był już wówczas bardzo znanym artystą, dlatego powierzono mu stanowisko Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Był nie tylko bardzo znanym malarzem, ale także wybitnym pedagogiem, założycielem Salonu 35, w którym zorganizował ponad 50 wystaw sztuki. Taranczewski był także znany z malarstwa monumentalnego. Wykonał wiele plafonów, fresków i witraży, które zdobią znane obiekty sakralne i świeckie w całej Polsce. Zobacz jedno z miejsc, w którym znajdują się dzieła tego malarza – aulę Uniwersytetu Adama Mickiewicza.

Ciekawostki o malarzu:

Podczas II wojny światowej Wacław Taranczewski pracował jako robotnik, ale nie zapomniał o swoim malarstwie i prowadził tajne nauczanie rysunku.

Jako wykładowca Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, był bardzo znany i lubiany w środowisku artystów i studentów. Wówczas w kręgach artystycznych nieco żartobliwie mówiło się o erze „starego Wacia”.

Zwróć uwagę, że artysta stworzył ten obraz za pomocą subtelnych, świetlistych, lekko rozmazanych linii. Ten efekt uzyskał dzięki zastosowaniu suchych pasteli – Zobacz jak wyglądają. Mimo, że przypominają kredki, zalicza się je do technik malarskich, a nie do rysunku. Pastele są farbami i mają niezwykłe właściwości – ich sekret tkwi w sposobie produkcji. Farbę pastelową uzyskuje się dzięki zmieszaniu pigmentu, odpowiedzialnego za kolor, z małą ilością spoiwa – przeważnie z substancją o nazwie guma tragakantowa. Dowiedz się, czym jest ta substancja. Wypełniaczem jest kreda podobna do tej, którą piszemy po szkolnej tablicy. Uzyskana w ten sposób mieszanka ma konsystencję pasty i z niej formuje się określony kształt – np. sztyftów, patyczków czy rurek– a potem pozostawia do stwardnienia.

Pastele suche, którymi wykonano ten obraz, można dowolnie rozcierać i uzyskiwać ciekawe, miękkie i delikatne efekty kolorystyczne. Z kolei bez rozcierania otrzymamy wyraziste, mocne linie, jakie mogą być przydatne przy tworzeniu konturów. Pastelami przeważnie maluje się na papierze, tekturze czy kartonie, czasami także na płótnie. Jest to szybka technika malarska, ma jednak pewną wadę – podobnie jak rysunki wykonane szkolną kredą, obrazy stworzone farbami pastelowymi łatwo się ścierają, dlatego trzeba je dobrze zabezpieczyć. Najlepiej obrazy wykonane tą techniką oprawić w szkło i wykorzystać do tego kartonowe ramki zwane passe-partout. Dowiedz się więcej o tym, jak wygląda i powstaje taka ramka dookoła obrazu.

Malarstwo Wacława Taranczewskiego to przede wszystkim fascynacja kolorem, dlatego też malarz uznawany jest za przedstawiciela polskiego koloryzmu. Ten nurt w sztuce pojawił się po raz pierwszy w Paryżu, skąd do Polski trafił dzięki Tytusowi Czyżewskiemu. Dowiedz się więcej o T. Czyżewskim. Koloryzm charakteryzuje się tym, że twórca operuje wyrazistym, ale i syntetycznym znakiem – przedstawione na jego obrazach przedmioty mają proste geometryczne formy. Aby dokładnie przedstawić rzeczywistość za pomocą koloru, malarze tacy jak Taranczewski malowali seriami, poszukując wciąż nowych interpretacji tego samego tematu np. kompozycji przedmiotów lub danej sceny z udziałem danej postaci.

Zobacz obraz innego przedstawiciela polskiego koloryzmu, Jana Szancenbacha.

Czy wiesz, że:
Polski koloryzm zwany jest także kapizmem. Nazwa pochodzi od liter K.P. – skrótu „Komitetu Paryskiego”, czyli Komitetu Paryskiej pomocy dla studentów wyjeżdżających na studia malarskie do Francji, zawiązanego w 1923 roku przez Józefa Pankiewicza na krakowskiej ASP.

Posłuchaj:

Okazuje się, że twórca tego obrazu – Wacław Taranczewski – nie tylko chętnie malował przedmioty codziennego użytku, które stały w jego pracowni, ale także wprowadzał widza w świat swojej pracowni. Jej wnętrza wielokrotnie pojawiały się w jego kompozycjach jako samodzielny temat albo jako tło dla innego przedstawienia. Przykładem może być jego obraz zatytułowany Atelier. Ten obraz także ukazuje fascynację Taranczewskiego kolorem i światłem. Obejrzyj ten obraz. Przedstawiona na obrazie scena została zaaranżowana około 1949 roku w pracowni artysty przy ulicy Rybaki w Poznaniu i była przez artystę wielokrotnie powtarzana.